Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Reguli reiciendam; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Prioris generis est docilitas, memoria; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Omnis enim est natura diligens sui. Sed ad illum redeo. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Tenent mordicus. Sed haec nihil sane ad rem; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.